Obniżenie śmiertelności w niewydolności serca przez skuteczną redukcję częstości pracy serca – rola iwabradyny Artykuł przeglądowy

Abstrakt

Liczne dane patofizjologiczne oraz obserwacje pochodzące z badań epidemiologicznych i obserwacyjnych uzasadniają stosowanie w chorobach sercowo-naczyniowych leków zwalniających akcję serca. Dane z badań klinicznych sugerują, że zwolnienie pracy serca samo w sobie przynosi istotne korzyści, dobrze znane np. przy stosowaniu β-adrenolityków i innych leków obniżających częstość rytmu serca. Jest to istotne zwłaszcza u chorych po zawale serca, z niewydolnością serca, ze stabilną dławicą piersiową. Jednak dotychczas stosowane metody zwalniania akcji serca, jak leczenie β-adrenolitykami, digoksyną oraz niektórymi antagonistami wapnia, wiązały się z licznymi działaniami ubocznymi. W codziennej praktyce klinicznej brakowało leku, który selektywnie zwalniałby częstość akcji serca bez wpływu na inne aspekty jego funkcji. Iwabradyna jest pierwszym nowoczesnym lekiem wybiórczo hamującym prąd rozrusznikowy If w komórkach węzła zatokowo-przedsionkowego. Rola zwolnienia rytmu zatokowego serca została dostrzeżona we współczesnych wytycznych, wskazujących na potrzebę użycia iwabradyny u pacjentów ze skurczową niewydolnością serca w klasie czynnościowej II–IV, u których na pełnej terapii podstawowej częstość pracy serca nie spada poniżej 70/min. Lek stanowi ważny krok naprzód w leczeniu ogromnej rzeszy pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, a także z chorobą niedokrwienną serca, u których częstość pracy serca nie jest dostatecznie kontrolowana, i tworzy perspektywy poprawy rokowania oraz ograniczenia śmiertelności.